متن روایت:

هذه صحیفة مخاصم ، یسأل عن الدین الذی یقبل فیه العمل ، فقال : رحمک الله هذا الذی أرید ، فقال أبو جعفر علیه السلام : شهادة أن لا إله إلا الله وحده لا شریک له ، وأن محمدا صلى الله علیه وآله عبده ورسوله ، وتقر بما جاء من عند الله ، والولایة لنا أهل البیت ، والبراءة من عدونا ، والتسلیم لامرنا ، والورع والتواضع ، وانتظار قائمنا ، فإن لنا دولة إذا شاء جاء بها
 
 
  ترجمه:

اسماعیل جعفى مى گوید : شخصى نزد امام باقر علیه السلام آمد و نامه اى به همراه داشت ، حضرت به او فرمود : این نامهء مخاصم ومخالف ماست که سئوال مىکند در چه دینى عمل قبول خواهد شد ؟ آنشخص ( آورنده نامه ) عرض کرد : آرى ، همین را مىخواهم امام باقر علیه السلام به او فرمود : شهادت به اینکه جز ، خدا ، معبودى نیست و شریک ندارد و شهادت به اینکه ، محمد صلى الله علیه وآله بنده و رسول اوست و اقرار به آنچه که از جانب خدا آمده وولایت ما اهل بیت و بیزارى از دشمنان ما و رعایت ورع و تواضع و انتظار قیام قائم ما . همانا ما دولتى خواهیم داشت زمانى که خدا بخواهد آنرا بپا خواهد ساخت .
 
 
  آدرس حدیث:

* : الکافی : ج 2 ص 23 ح 13 - عنه ( الحسین بن محمد ) ، عن معلى بن محمد ، عن الوشاء ، عن أبان ، عن إسماعیل الجعفی قال : دخل رجل على أبی جعفر علیه السلام ، ومعه صحیفة ، فقال له أبو جعفر علیه السلام : -
* : الأصول الستة عشر : ص 71 - ( الشیخ أبو محمد بن هارون بن موسى بن أحمد بن إبراهیم التلعکبری أیده الله قال : حدثنا محمد بن همام قال : حدثنا حمید بن زیاد الدهقان قال : حدثنا أبو جعفر أحمد بن زیاد بن جعفر الأزدی البزاز قال : حدثنا محمد بن المثنى بن القاسم الحضرمی قال : حدثنا جعفر بن محمد بن شریح الحضرمی ، عن حمید بن شعیب السبیعی ) عن جابر ( بن یزید الجعفی ) قال سمعته ( الصادق ) یقول : دخل على أبی علیه السلام رجل وکانت معه صحیفة فیها مسائل وأشیاء فیها تشبه الخصومة فقال له أبو جعفر علیه السلام : - کما فی الکافی ، بتفاوت یسیر ، وفیه ( . . یسألنی عن الدین الذی یقبل الله فیه العمل . . فطواها ثم قال له . . ألا إله إلا الله وأن محمدا رسول الله صلى الله علیه وعلى أهل بیته والاقرار . . وولایتنا . . من أعدائنا . . والتواضع والورع والطمأنینة . . فإن الله إن أراد أن ینصرنا نصرنا ) .
* : أمالی الطوسی : ج 1 ص 182 - کما فی الکافی بتفاوت یسیر ، بسند آخر عن إسماعیل الجعفی وفیه ( . . تخاصم على الدین الذی یقبل الله فیه العمل . . أشهد ألا . . والتسلیم لنا ، والتواضع والطمأنینة وانتظار أمرنا ) .
* : إثبات الهداة : ج 3 ص 588 ب 32 ف 63 ح 807 - بعضه ، عن کتاب جعفر بن محمد الحضرمی ( الأصول الستة عشر ) .
* : غایة المرام : ص 624 ب 87 ح 14 - عن الکافی بتفاوت یسیر .
* : البحار : ج 69 ص 2 ب 28 ح 2 - عن أمالی الطوسی بتفاوت یسیر ، وأشار إلى مثله عن الکافی .
 
 

ابراهیم‏علیه السلام دوران حمل و ولادتش مخفیانه بود. قائم‏علیه السلام نیز حمل و ولادتش مخفى بود
ابراهیم‏علیه السلام در روز به قدرى رشد مى‏کرد که دیگران در یک هفته رشد مى‏کنند، و در یک هفته آن‏قدر رشد داشت که دیگران در یک ماه رشد مى‏نمایند، و در یک ماه به مقدارى که دیگران در یک سال رشد دارند. - چنان‏که از امام صادق‏علیه السلام روایت شده است .(1)
قائم‏علیه السلام نیز چنین بود، چنان‏که در خبر حکیمه‏علیها السلام آمده که گفت: پس از گذشت چهل روز به خانه حضرت ابومحمد (امام عسکرى‏علیه السلام( وارد شدم که ناگاه مولایم صاحب الزمان را دیدم که در خانه راه مى‏رود، از او زیباروى‏تر و فصیح‏تر ندیدم. حضرت ابومحمدعلیه السلام به من فرمود: این است مولود گرامى نزد خداوند - عزّوجلّ - . عرض کردم: اى آقاى من چهل روزه است و من این وضع را در او مى‏بینم؟ فرمود: اى عمه من! مگر ندانستى که ما گروه اوصیا در یک روز به مقدار یک هفته دیگران و در یک هفته به مقدار یک ماه دیگران و در یک ماه به مقدار یک سال دیگران رشد مى‏کنیم. (2)
ابراهیم‏علیه السلام از مردم عزلت گزید، خداوند - عزّوجلّ - به نقل از او فرموده: وَأَعْتَزِلُکُمْ وَما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ؛ (3). و از شما و آنچه غیر خداوند مى‏پرستید، کناره مى‏گیرم. قائم‏علیه السلام نیز از مردم اعتزال جسته که در حرف )ع( گذشت.
ابراهیم‏علیه السلام دو غیبت داشته است. قائم - عجّل اللَّه فرجه الشریف - نیز دو غیبت دارد.
ابراهیم‏علیه السلام هنگامى که در آتش افکنده شد، جبرئیل برایش جامه‏اى از بهشت آورد. قائم - عجّل اللَّه فرجه الشریف - نیز همان جامه را هنگامى که قیام کند خواهد پوشید. در کتاب کمال الدین از مفضّل از امام صادق‏علیه السلام آمده که فرمود: آیا مى‏دانى جامه یوسف چه بود؟ گفتم: نه. فرمود: وقتى براى ابراهیم‏علیه السلام آتش افروختند، جبرئیل‏علیه السلام یکى از جامه‏هاى بهشتى را آورد و بر او پوشانید، پس با آن جامه گرمى و سردى به او اثر نمى‏کرد. و چون هنگام وفاتش رسید، آن را در بازوبندى قرار داد و بر اسحاق آویخت، و اسحاق هم بعداً آن را بر یعقوب آویخت، و هنگامى که یوسف متولد شد یعقوب آن را بر او آویخت، و این در بازوى او بود تا بر او گذشت آنچه گذشت، و هنگامى که یوسف‏علیه السلام آن پیراهن را از بازوبند بیرون ساخت، یعقوب بوى آن را شنید، و همین است که خداوند به حکایت از او فرموده: إِنِّی لَأَجِدُ رِیحَ یُوسُفَ لَوْلا أَنْ تُفَنِّدُونِ؛ (4) همانا من بوى یوسف را مى‏شنوم اگر مرا به کم‏عقلى نسبت ندهید. این همان پیراهنى است که از بهشت نازل شده بود
عرض کردم: فدایت شوم! پس این پیراهن به که مى‏رسد؟ فرمود: به اهل آن و پیراهن همراه قائم ماست هنگامى که خروج نماید. سپس فرمود: هر پیغمبرى که علمى یا چیزى را وارث بود، به محمدصلى الله علیه وآله رسیده است. (5)
مى‏گویم: این خبر با حدیثى که فاضل علامه مجلسى در بحار از نعمانى نقل کرده منافاتى ندارد.
حدیث چنین است: به سند خود، از یعقوب بن شعیب، از حضرت امام صادق‏علیه السلام که فرمود: آیا جامه قائم - عجّل اللَّه فرجه الشریف - را که در آن بپاخیزد به تو نشان دهم؟ عرض کردم: آرى. پس آن حضرت جعبه‏اى را خواست و آن را گشود، و از آن پیراهن کرباسى بیرون آورد، و آن را باز کرد. دیدم آستین چپش خون‏آلود است. سپس فرمود: این همان پیراهن رسول خداصلى الله علیه وآله است روزى که دندان‏هاى جلویش ضربت دید آن را پوشیده بود و حضرت قائم‏علیه السلام همین پیراهن را برتن دارد و قیام مى‏کند. من آن خون را بوسیدم و بر صورت نهادم. سپس آن حضرت، آن را تا کرد و برداشت. (6 ( زیرا که احتمال دارد هر یک از این دو پیراهن را در بعضى اوقات بپوشد، و محتمل است که پیراهن ابراهیم‏علیه السلام را با خود داشته، و بر بازویش بسته باشد یا مانند آن؛ زیرا که در حدیث اوّل صراحت ندارد که آن حضرت آن را پوشیده باشد. واللَّه العالم.
ابراهیم‏علیه السلام خانه کعبه را بنا کرد و حجر الاسود را در جایش نصب فرمود. خداوند - عزّوجلّ - مى‏فرماید: وَإِذْ یَرْفَعُ إِبْراهِیمُ القَواعِدَ مِنَ البَیْتِ وَإِسْماعِیلُ رَبَّنا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ العَلِیمُ؛ (7 ( و [به یاد آور[هنگامى که ابراهیم و نیز اسماعیل پایه‏هاى خانه [کعبه[ را بالا بردند و گفتند: پروردگارا! از ما بپذیر که همانا تو شنواى دانا هستى. و در برهان و غیر آن، از عقبة بن بشیر، از یکى از دو امام (باقر و صادق‏علیهما السلام) روایت است که فرمود: خداوند - عزّوجلّ - به ابراهیم دستور داد که خانه کعبه را بسازد و پایه‏هاى آن را بنا نماید، و به مردم محل عبادت و مناسکشان را ارائه دهد. پس ابراهیم و اسماعیل خانه کعبه را هر روز به مقدار یک ساق مى‏ساختند تا به جایگاه حجر الاسود رسیدند. حضرت باقرعلیه السلام فرمود: پس در این‏جا کوه ابوقبیس او را ندا کرد که تو نزد من امانتى دارى، آن‏گاه حجر الاسود را به ابراهیم داد و آن حضرت آن را در جاى خودش نصب کرد. (8)
قائم‏علیه السلام نیز مانند آن را دارد. در بحار از حضرت ابوعبد اللَّه صادق‏علیه السلام مروى است که فرمود: هرگاه قائم‏علیه السلام بپاخیزد، مسجد الحرام را منهدم مى‏کند تا به اساس آن برساند و مقام ابراهیم را به جایى که در آن بوده باز مى‏گرداند.... (9)
و در خرایج، از ابوالقاسم جعفر بن محمد بن قولویه مروى است که گفت: در سال سیصد و سى و هفت به قصد تشرّف به حج به بغداد رسیدم، آن سال بنا بود قرامطه حجر الاسود را به جایگاهش بازگردانند، و بیشترین کوشش من براى آن بود که به کسى که حجر الاسود را در جاى خودش نصب مى‏کند دست یابم، زیرا که در کتاب‏ها خوانده بودم که آن را جز حجّت زمان کسى نمى‏تواند به جاى خود نصب نماید - چنان‏که در زمان حجّاج امام زین العابدین‏علیه السلام آن را در جاى خود قرار داد - ولى به بیمارى شدیدى دچار شدم که از آن بر خود ترسیدم، و با آن حال نتوانستم به سفر خود ادامه دهم، و مى‏دانستم که ابن هشام به مکه سفر مى‏کند، لذا نامه‏اى نوشتم و مهر کرده، به او سپردم. در آن نامه از مدت عمرم پرسیده بودم که آیا مرگ من در این بیمارى است یا نه؟ و به ابن هشام گفتم: سعى من بر این است که این نامه به دست کسى که حجر الاسود را به جاى خودش نصب مى‏کند برسد، من تو را براى این کار فراخواندم.
ابن هشام گوید: وقتى به مکه رسیدم و موقع جاى‏گذارى حجر الاسود فرا رسید، به خدّام حرم پولى دادم که در آن وقت معیّن بگذارند جایى باشم که ببینم نصب کننده آن کیست، و آن‏ها را با خود همراه کردم تا ازدحام جمعیت را از من دور سازند، دیدم هر کس خواست حجر را در جایش نصب کند نمى‏توانست و حجر الاسود قرار نمى‏یافت و مى‏افتاد.
پس جوانى گندمگون و خوش‏صورت آمد، آن را گرفت و در جایش قرار داد، آن چنان بند شد که انگار اصلاً از آن‏جا کنده نشده بود. فریادهاى مردم به خاطر آن بلند شد و آن جوان رفت که از درب خارج شود، من از جاى خود برخاستم به دنبالش رفتم، مردم را از راست و چپ کنار مى‏زدم که خیال کردند دیوانه‏ام. مردم براى او راه مى‏گشودند و من چشم از او نمى‏گرفتم تا از مردم جدا شد. من به سرعت مى‏رفتم و او با تأنّى و آرامش مى‏رفت، و چون به جایى رسید که غیر از من کسى او را نمى‏دید، به سمت من برگشت و فرمود: آنچه با خود دارى پیش آور. من نامه را تقدیم کردم، بدون این‏که به آن نگاهى کند فرمود: به او بگو که از این بیمارى ترسى بر تو نیست و مرگى که ناچار از آن است پس از سى سال مى‏رسد. اشک در چشمم حلقه زد، و نتوانستم از جا حرکت کنم، مرا به حال خود گذاشت و رفت.
ابوالقاسم مى‏گوید: این جریان را ابن هشام برایم گفت.
راوى مى‏افزاید: پس از سى سال از آن ماجرا ابوالقاسم بیمار شد، پس به امور خود رسیدگى کرد، وصیت‏نامه‏اش را نوشت، و جدّیت عجیبى در این کار داشت. به او گفتند: این ترس چیست؟ امیدواریم خداوند به سلامت تو منّت بگذارد؟ جواب داد: این همان سالى است که ترسانیده شدم و در همان بیمارى درگذشت. خداوند رحمتش کند. (10) جاى این سؤال است که چرا ابن قولویه - با همه جلالت قدر - تنها از تاریخ وفات خود مى‏پرسد، از درگاه خداوند فرج امام و حلّ مشکلات عموم را خواهانیم.
ابراهیم‏علیه السلام را خداوند از آتش نجات داد، خداى - عزّوجلّ - در کتاب خود مى‏فرماید: قُلْنا یا نارُ کُونِی بَرْداً وَسَلاماً عَلى إِبْراهِیمَ؛ (11) اى آتش بر ابراهیم! سرد و سلامت باش. قائم‏علیه السلام نیز به همین ترتیب خواهد شد، چنان‏که در بعضى از کتاب‏ها از محمد بن زید کوفى از امام صادق‏علیه السلام منقول است که فرمود: هنگامى که قائم‏علیه السلام خروج مى‏کند، شخصى از اصفهان نزد آن حضرت مى‏آید، و معجزه حضرت ابراهیم خلیل‏علیه السلام را تقاضا مى‏کند؛ پس آن جناب دستور مى‏دهد که آتش عظیمى برافروزند و این آیه را مى‏خواند: فَسُبْحانَ الَّذِی بِیَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَیْ‏ءٍ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ؛ (12) پس منزّه است خداوندى که مالکیت و زمام همه چیز در دست اوست؛ و به سوى او بازگردانده مى‏شوید. سپس داخل آتش مى‏شود و آن‏گاه به سلامت از آن بیرون مى‏آید. آن مرد ملعون این معجزه را انکار مى‏کند و مى‏گوید: این سحر است. پس آن حضرت‏علیه السلام به آتش دستور مى‏دهد، مرد را مى‏گیرد و مى‏سوزاند، و مى‏فرماید: این جزاى کسى است که صاحب الزمان و حجّت الرحمن را انکار نماید.
ابراهیم‏علیه السلام مردم را به سوى خداوند فرا خواند. خداوند فرماید: وَأَذِّنْ فِی النَّاسِ بِالحَجِّ؛ (13) و در مردم به حج اعلام و دعوت عمومى کن. و در برهان از حضرت ابوجعفر باقرعلیه السلام است که فرمود: ابراهیم در میان مردم به حج بانگ زد و گفت: اى مردم! من ابراهیم خلیل اللَّه هستم، خداوند شما را امر فرمود که حجّ این خانه را بجاى آورید، پس شما حجّ را انجام دهید. و هر کس به حجّ مى‏رود - تا روز قیامت - ابراهیم را اجابت کرده است. (14) قائم‏علیه السلام نیز مردم را به سوى خدا دعوت مى‏کند.

منابع و ماخذ :

1 ـ بحار الانوار: 19/12
2 ـ بحار الانوار: 27/51
3 ـ سوره مریم، آیه 48
4 ـ سوره یوسف، آیه 94
5 ـ کمال الدین: 142/1
6 ـ بحار الانوار: 355/52؛ و غیبت نعمانى: 128
7 ـ سوره بقره، آیه 127
8 ـ البرهان: 153/1
9 ـ بحار الانوار: 638/52
10 ـ الخرایج: باب 13
11 ـ سوره انبیاء، آیه 69
12 ـ سوره یس، آیه 83
13 ـ سوره حج، آیه 27
14 ـ البرهان: 154/1؛ و کافى: 205/4

  برگرفته از سایت منتظر  

 با توجه به حضور محدود وکوتاه مدت اَن حضرت در دوران پدر بزرگوار خود و محدودیت هاى فراوانى که در دوره غیبت براى آن حضرت وجود داشت، نباید انتظار داشت که مطالب بسیارى از اَن امام همام به دست ما برسد اما با وجود همه این محدودیت ها، از اَن حضرت اَثارى چند به یادگار مانده است که گرچه محدود است، امَا برخى از اَن ها بسیار مهم و راهگشا مى باشد. اَثار اَن حضرت عبارتند از:
1 - روایات واحتجاج ها: این روایات به ایام کودکى و دوران کوتاه زندگى اَن حضرت در زمان حیات پدر بزرگوارشان باز می گردد.
2 ـ دعاها و نمازها در دعاهایى که از اَن حضرت به دست ما رسیده، مضامین بلند و متعددى مطرح شده است. مضامینى همچون: شناخت خداوند، مقام شامخ اهل بیت(ع) مقام امام زمان(ع)، قیامت، انتظار فرج، وظائف مؤمنان در عصر انتظار، پیروزی حق بر باطل، صبر در شدائد، رفع گرفتارى ها از مؤمنین، دعا در حق پیامبر و امامان معصوم (ع)، قضاى حوائج، و بسیارى از مساثل اخلاقى و رفتارى دیگر افزون بر دعاها، نمازهاى متعددى نیز از اَن حضرت نقل شده است.
3 ـ زیارت نامه ها : زیارت، امام شناسى وگویاى رابطه انسان با امام است. در زیارتنامه هاى منسوب به اَن حضرت، معارفى بلند از امام شناسى، شأن و مرتبت اَن بزرگواران و وظائف و تکالیف مؤمنان نسبت به اَنان و نیز برخى حقایق و مجاهدت ها و تاریخ امامان معصوم (ع)اَورده شده است.
4 ـ توقیعات وبیانات آن حضرت توقیعات نامه هاى متعددى به برخى از نایبان خاص )نواب اربعه( یا نایبان عام )همچون شیخ مفید( و یا بعضى از شیعیان وپیروان خود دارد. بعضى از این نامه ها در جواب برخى پرسش ها و بعضى دیگر ابتدائاًا ز جانب اَن حضرت صادر شده است. محتواى این نامه ها حاوى مسائل متعدد و مختلفى است. مسائلى همچون: پرسش و پاسخ هاى فقهى، نقش امام در دوران غیبت، برخى هشدارها و پیشگویى ها، تأیید و تکذیب برخى افراد، وظائف منتظران، مرجعیت فقها در عصر غیبت و...
افزون بر توقیعات، از اَن حضرت سخنان فراوانى نیز در باب مسائل مختلف به یادگار مانده است. این سخنان از جانب کسانى نقل شده است که به حضور حضرت شرفیاب شده اند. محمد بن عثمان عَمروى دومین سفیر اَن حضرت می گوید: آن حضرت را براى اَخربن بار در کنار خانه خدا دیدم که چنین می گفت: اللهم انجزلى ما وعدتنى )خدایا آن چه که به من وعده کردى، آنجام ده( و دیدم که در مستجار، پرده کعبه راگرفته و عرضه مى دارد: اللهم انتقم لى من اعدائى )خدایا انتقام مرا از دشمنانم بگیر(1))

 از پیامبرگرامى اسلام (ص) دو روایت معروف نقل شده است که با مقایسه آن مى توان به دشوارى انتظار پی برد.
افضل لاعمال احمزها (1 ) و افضل اعمال امتی انتظار الفرج (2) علل دشوارى وظیفه منتظران را مى توان در چهار محور خلاصه کرد:
1- آراستگى به عدالت وتقوا
2- آراستگى به بردبارى و پایدا رى
3- بهره مندى از دین شناسى بنیادین
4- لزرم اصلاح طلبى و ظلم ستیزى.
رسیدن به این مراحل کارى است بس دشوار اما شدنى و هرکس دشوارى انتظار را هموار کرد در زمره منتظران حقیقى مولا قرار مى گیرد که امام صادق (ع) فرمود: هرکس مى خواهد در شمار منتظران حقیقى باشد باید پارسایى پیشه کند و متخفق به مکارم اخلاق گردد(ع)(3)

 1- مجمع البحرین ص 297 به نقل از در النتظار ققنوس ص 278.
2- بحار الانوار ج 52ص 14.
3- همان.

استکبارجهانى و مهدى باورى

نظام سلطه جهانى وجبهه استکبار براى استمرار بخشیدن به نفوذ وتسلط وحفظ منافع نامشروع خود، با دقت فراوان، امکانات ونقاط قوت جهان اسلام را زیر نظر دارد تا آن ها را به دقت شناسایى کرده و نابود سازد .

یکى از این نقاط قوت، اندیشه رهایى بخشِ "مهدى باورى " است که درخط مشى مبارزاتى امت مسلمان از جایگاه استراتژیکى برخوردار است. از این رو استکبار جهانى، سناریوهاى متعددى را جهت تضعیف ونابودى این اندیشه مقدس طراحى کرده و متناوباً به اجراگذارده است که به برخى از آن ها اشاره می کنیم:

1. دخالت مستقیم و حمایت از پروسه شخصیت پردازى و مهدى تراشى: حمایت خائنانه استعمارگران وجبهه استکبار از مدعیان مهدولت مانند مهدى الصومال در آفریقا، سید على محمد باب، حسینعلى بهاء وسید محمد نوربخش در ایران، میرزا غلام احمد قادیانى در پاکستان، سید محمد جونپورى در هند ومحمد بن عبدالله القحطانى در حجاز، به خوبى روشنگر اهداف شوم وپلید آنان است

2. تخریب پایه هاى فکرى مهدى باورى از طریق ژست هاى علمی وبه ظاهر شرق شناسى: نظام سلطه زیر نقاب شرق شناسى، سربازان صلیبى خود مانند فان فلوتن، گلدزیهر یهودى ، ولهوسن پروکیلمن ودونالد سن را با نام مستشرق، راهى کشورهاى اسلامی کرد تا شاید از طریق شبهه سازى وتردید افکنى، اذهان افراد غیر متخصص وغیر آشنا با مبانى دقیق اسلامی را مشوب سازند که متأسفانه در این باب به توفیقاتى هم نایل شدند واسلام گرایانى چون )احمد امین ( و محمد رشید رضا را به این دام کشیدند.

3. پرورش و حمایت از خودباختگان سرسپرده داخلى: کوته فکرانى چون احمد کسروى، شریعت سنگلجی، سلمان رشدى و احمد الکاتب طعمه هاى خوبى بودند که استکبار جهانى آنان را به راحتى یا اعطاى مدال هاى نویسنده آزاد اندیشه، متفکر منصف وپژوهنده روشنفکر به دام خود بکشند وبه آنان گوشزد کنند که هر لقب وعنوان در برابر یک ضربه به اصول وباورها یا دهن کجى به مفاخر وارزش ها، نصیب شان خواهد شد

4. انتشار تبلیغات مسموم رسانه اى: مانند ساخت سریالى به نام نوسترا داموس که به مدت سه ماه متوالى از شبکه تلویریونى آمریکا پخش شد و هدف از آن به تصویرکشیدن چهره اى خشن وگرفتارِ جنون قدرت از مهدى موعود )نستجیر بالله ( وتحریک عواطف ملل غربى علیه اسلام و منجى موعود آن بود. تحریف اندیشه ناب مهدویت از طریق ارایه مقالات به ظاهر تحقیقى درکتب معتبر(1)

1. درانتظار ققنوس ص 309